Herinnering aan de heer Wiessing
Ik abonneerde mij op uw Nieuwe Kroniek zoals ik mij indertijd abonneerde op De Vrije Katheder - erg on-politiek en partijman-loos: om “de Heer Wiessing”.
Het is reeds lang geleden, dat ik het genoegen had enige jaren in uw redactionele nabijheid door te brengen en u als edelmoedig mens, ook ten mijnen opzichte, te leren kennen. Deze jaren heb ik nimmer vergeten en het is, laat mij dat u bekennen, steeds wat verdrietig geweest, dat het mij toen niet mocht gelukken tot “Wiessing” door te dringen. Waarschijnlijk was ik in dergelijke dingen niet erg handig, het gebeurt vaak, dat mensen, als zij hun genegenheid willen tonen, wat links gedragen en eerder afschrikken dan aantrekken.
Wellicht wilde u, mede door mijn plaats in de redactie, de relatie “zakelijk”houden, in ieder geval u hebt mij toen reeds uw helpende hand geboden en mij gesteund waar u kon, maar mij niet over de omheining laten springen, die u, als weinigen, ondanks alle beminnelijkheid, om u heen wist te plaatsen.
Waarde Heer Wiessing, het is bijzonder dwaas van mij op wat zo lang reeds geleden is, terug te komen. U zult bijna zeggen, dat het de bekentenis is van een “stille liefde”. Een feit is, dat ik blij was door de Vrije Katheder weer u terug te vinden en thans, meer nog, in De Nieuwe Kroniek. Uw artikelen herlees ik meer dan eens, uw stijl is niet alleen zoals u zelf bent, maar zij is van een voornaam “journalistiek”niveau, dat ik altijd zo bewonderd heb en dat thans vrijwel “uitgestorven”is. “Politiek”ben ik het in vele opzichten niet met u eens - eigenlijk heb ik geen geloof in het communisme, wanneer het tot de praktijk overgaat (theoretisch is alles best) en het verwondert mij wel eens, dat u dat zelf niet wilt toegeven en, zo komt het mij voor, dingen recht tracht te praten, die u toch zelf moeilijk als recht kunt voelen. Zo b.v. uw uitleg van het communistisch manifest ten opzichte van de Sowjet-Unie: als de Amerikanen vechten met Russen binnen de grenzen van Nederland, de communisten als één man zouden opstaan en de Amerikanen te lijf gaan. Maar mijn hemel, de Duitsers kwamen toch ook “vechtende met Engelsen en Fransen”ons land binnen (want zij beschouwden het bezetten van Nederland als eigen bescherming tegen agressie!) en wie hadden wij dan moeten aanvallen? Heeft de Sowjet-Unie steeds bewezen geen militair-agressieve politiek te voeren? Hoe noemt u dan de aanval in de rug van het tegen Duitsland vechtende Polen, waarover de communisten thans zo graag zwijgen? Bewijst door zulke daden, jegens een Polen, waarmee men niet in oorlog is, juist niet het tegendeel van wat u beweert? En de oorlogsverklaring aan Japan zes dagen vóór de reeds zichtbare ineenstorting van Japan, die deze stoot van Russische zijde waarschijnlijk niet nodig had, omdat ook hun front in China vanzelf ineen was gestort na de Amerikaanse stoot midden in het hart van Japan en door een atoombom? Een gewoon man zou zeggen: dat geschiedde alleen om ook wat van de buit te kunnen binnenhalen. Is het dan zo onbegrijpelijk dat het Westen Rusland niet vertrouwt en dat het zich wapent tegen Rusland, dat in Duitsland zo vlak bij zit en chicanes maakt over met blokletters in plaats van met de machine geschreven adressen van pakketten uit de Westelijke zone? Gedragen de Russchische communisten zich als een heer in het verkeer met andersdenkenden? Zij kunnen van de Chinese communisten nog een lesje nemen!